Het is vandaag de dag van de moord op de man van Nazareth. Niks mis met je leven te laten ritmeren met hele oude verhalen. Ritmeren doen ook de seizoenen met breed gebaar, dat doet het weekend, sommigen laten hun leven zelfs indelen naar de thuiswedstrijden van AAGent.
Maar die moord dus. Het is de dag van de vermoorden vandaag. De overhoop geschotenen, de bedolvenen, de verkrachten, de uitgeslotenen, de vergetenen, diegenen die onzichtbaar werden.Vele vormen van moord in dit leven…
Maar ik heb in mijn leven al genoeg vormen van verrijzenis gezien, dat het woord me dierbaar is geworden. Geen geloof in een lichaam dat zomaar uit een graf stapt, nee. Maar als je iemand hoort vertellen hoe de angst zo diep in zijn lichaam zat dat hij zelfs de kamer rondom vreesde, en hoe de huisdokter hem hand in hand zo ver kreeg dat het toch lukte, dan weet je dat verrijzenis mogelijk is. Het is een oud woord, maar ik hou van oude woorden. Die dokter was genade.
Misschien helpt dat oude verhaal me ook niet zelf wat vermoord te worden door de vele gruwel die ik hoor en zie. Er is veel gruwel in dit leven…
Maar het graf was leeg, wat een prachtig open einde. En Nobelprijsdichteres Szymborska schrijft, in haar lakonieke stijl, hoe na elke oorlog er toch weer iemand begint op te ruimen (“Het begin”). Opruimen, verdorie, schoppen en mensenhanden blijken sterker te zijn dan bommen. En ik denk aan het meisje dat wegliep van haar boosaardige ouders naar de politie en terechtkwam bij een jong koppel met twee jonge kindjes, en haar leven herbegon, aha zo ziet een normaal gezin eruit, aha zo gedraagt een normale man zich, en dan was het nog een lange weg. Maar wat een geloof in heropstanding had ze…
Nu nog de meisjes van Gaza, en Oekraïne, en Jemen, en Soedan. En de Jezidi-meisjes. En de Rohinya-meisjes…
Dichtertje 