Blikken

Niets zo fascinerend als een blik. Je hebt het gevoel dat je zeer dicht bent gekomen, een binnenkant ziet die eigenlijk een beetje geheim had moeten blijven. En ook wel blijft.

Onder mensen kan je niet lang gaan staren naar iemands ogen, dat heeft iets overtrederigs, iets agressiefs misschien, op straat zou je er klop voor kunnen krijgen. Vandaar dat het een cadeau is blikken te mogen bekijken in een museum. Een blik is het begin van een gesprek. En als zo vaak zou een gesprek wel willen beginnen, maar begint het niet, of stokt het vlug.

Dit zijn enkele blikken die ik ving met mijn fototoestel. Ik probeer even wat langer te kijken en iets van de ziel erachter te vangen. Het is een kleine poging, een begin van gesprek.

De peilloze droefheid van Van Gogh (Kröller Müller), de overgave in rust van de hond in de Gentse Bagattenstraat, het verzet in de ogen van Marlene Dumas’ meisje (Maastricht Bonnefanten), de diepe wonde in het schilderij die ik zag in het Gust De Smetmuseum (Deurle-Latem), de fijne blinkende trots van de jonge vrouw uit het MSK (Gent), de wilde blik van schilder Jan Burssens (Mudel Deinze)…

En dan, de meest dichtbij komende blik, ik zag haar in Kröller Müller, en ik weet niet wat in haar omgaat…