Te midden van al dat jonge lente-geweld zie ik in mijn tuintje plots de oudgedienden van vorig jaar staan.
Ze zijn hun kleur kwijt, maar mijn hemel, ze hebben geen kleur meer nodig: kijk naar die fijne rimpeltjes en lijntjes en knoopjes, kijk naar dat kantwerk van een heel leven. Kijk naar de stille tijd die ze verzamelden, er zit minzaamheid in.
Dat jonge leven loopt door elkaar van creatieve goesting, dat oude heeft alles al gezien en laat zich drijven. Vrienden genoeg die hen willen dragen: windvlagen, die oude handen van d’oude grond, een beetje koude lucht , een beetje licht, geuren die even willen blijven, wat zon.
De bladeren liggen al een winter lang op de aarde aarde te worden, maar zij nog niet, er is nog zoveel te genieten, waarom zou je haast maken…
Dichtertje 