Soms moet een mens alle opgenomen, meegebrachte, aangeboden muziek uitschakelen. Die oormicrofoontjes uittrekken. De smartdinges wegstoppen. De radio in huis uitdoen. Soms moet een mens zich weer eens overleveren aan de kamermuziek van het leven rondom hem.
Ik hoor de wind slaan in de boom bij mijn raam. Het is een zuigend geluid, dat plots kan zwellen en dan weer even plots stilvalt.
Soms slaat de wind echt, een korte felle slag. Zo is hij, de wind, een beetje een nijdigaard.
Af en toe hoor ik hoe enkele bladeren tegen de stenen schrapen.
Ik hoor de zachte diesel van een voorbijrijdende auto.
Ik hoor het voorzichtige sissen van de tinnitus in mijn rechteroor.
Ik hoor plots mijn eigen adem, eentje van de zovele vandaag.
Als ik boven de huizen kijk, beeld ik mij in dat ik iets van de grote wolken kan horen. Vandaag is er werk van gemaakt: blauwgrijs of lichtgrijs, in alle sterktes, een traag schuiven dat een goede contrabassist misschien wel kan imiteren, als ook hij goed luistert.
Als zo’n zwarte vogel door de wind klappert, hoor ik dat dan ook? Nog niet, maar misschien komt dat wel. Hij en zijn maten houden van veel wind, dat is duidelijk. Bende pubers, en het genot zot te doen in de lucht. Misschien zijn er wel vrouwtjes bij, en moet er indruk worden gemaakt. Allemaal dingen met een heel specifiek geluid.
En dan hoor ik de voordeur dichtklikken. Een zware klik. Duidelijk een deur die weet hoe hij mooi in het slot moet vallen.
En wat mij nog meer bevalt: zo dadelijk hoor ik mijn lief de trap opkomen. Dat is een naderen dat ik uit duizend herken.
En hoe ze deur van mijn hok zal openduwen (de bijna hoorbare lichtheid van die duw!) en iets zal zeggen dat alleen zij kan zeggen. Ik hoor het nu al, en ze moet nog boven komen…
Dichtertje 